Oh Calypso

The Hole'un dvdsini alip izledim, house of flying daggers'i da bugun sinemada izledim. Begendim. Ama Zhang Yimou'nun diger filminde , Hero'da da olan ayni gorsellik cok hosuma gitmedi yine. Filmlerin ikisinin de samimiyet eksikliginin bu gorsel dilden kaynaklandigini dusunuyorum. HoFD daha samimi, daha duygulu ama bu durum konusundan ve oyuncularin yakaladiklari kimyadan geliyor sanirim. Yine de bu fazla iki boyutlu resimsel estetige dayanan gorselligin bazi yerlerde gercekten sinemasal yonden de etkileyici oldugunu soylemem lazim, ormanin icinden ucarak gelen hancerler ya da dovus sahnelerinin (dovus sahnelerinin kendi has estetiginin yanisira) bazilarinda oldugu gibi. Cok guzel bir film demek geliyor icimden, ama guzelligi benim disimda olan bir film, bir nevi nesnel yani bir cicegin guzel olmasi gibi guzel. (The rose degil de a rose gibi.) Her seye ragmen filmi sevdim yine de. Gorkemli bir filmdi, dantel gibi.

The Hole'a gelince, Goodbye Dragon gibi SIKICI degildi en azindan, ozellikle araya serpistirilmis muzikal sahnelerle renkli bir film bile sayilabilir. Grace Chang'in sarkilarini arastiricam, hosuma gitti, garipmis gercekten. Ozellikle asansorde, Cince bir sarki olan Oh Calypso sarkisini, calypso yaparak soyledigi sahne, basrol oyuncusunun, cok guzeldi.