Varmak

SIKILA SIKILA oturdugum gunlerde dusundum; kendi SIKINTIMIN gececegini biliyorum, su an degil ama yakin zamanda onu giderebilirim. ama su an hissetigim sekilde hissetmekten kurtulamayacak insanlar var, bu hisle omur boyu yasamak zorunda olanlar. kendiminkini yok edebilecegimi bilmeme ragmen, dunyadan bunu silemem. bu dusunceyle kendiminkini giderebilecek durumda olmam manasiz gozuktu gozume. o hep orada olduktan sonra. sanirim insan nasil dunyada kalici izler birakma ihtiyaci duyuyorsa, olume ragmen. ayni sekilde arkasinda birakacagi, cozumsuz kalacak seyleri dusunmek de aci verebiliyor zaman zaman.